දුලා..... 2

මේක උනේ මම උසස් පෙළකරන්න බෝඩිමේ ඉන්න කාලේ. ඉස්සෙල්ලාම කියන්නම්කෝ බෝඩිම ගැන.


අපේ බෝඩිම...
  මේක තිබ්බේ කන්ද උඩරට කන්දක් උඩ. උඩ තට්ටුවේ හිටියේ ආතල් කොල්ලෝ සෙට් එකක් සහ අපේ බෝඩිමේ යට තට්ටුවේ හිටියේ ගෙදර මිනිස්සු සහ බෝඩ් වෙලා හිටිය ගැහැනු ලමයි කීප දෙනෙක්. මගේ පළමු බෝඩිම සහ දැනට අන්තිම බෝඩිමත් ඒක. ඒක මොන තරම් මට ෆිට් තැනක් උනාද කිව්වොත් මගේ ගෙදර තරමටම එතන මට ෆිට් උනා. බෝඩිමේ ඇන්ටිගේ හොදම නේවාසිකයා උනේ මම තමයි. මම ඉතිං කොහෙ ගියත් එතන ඉන්න වයසක සෙට් එක මාත් එක්ක ෆිට් වෙන බොහොම සාමන්‍යය දෙයක් වෙලා තිබ්බේ. කොහොම හරි සරලවම කිව්වොත් ඔන්න ඕකයි අපේ බෝඩිම ගැන සරලම හැඳින්වීම.


දුලාජීගේ ආගමනය...
   ඔන්න තවත් එක හැන්දාවක සුපුරුදු පරිදි ඇන්ටි මට කථා කලා ටී එක ගන්න එන්න කියලා. මමත් ඉතින් බොහොම අකමැත්තෙන් ගියේ තේ එක ගන්න, මොකද බෝඩිම් තේ එක ගැන බෝඩිම් වල හිටපු අය දන්නවා ඇතිනේ?
ඔන්න මම දැන් ගිහින් කොල්ලො සෙට් එකගේම තේ ටික උඩට ගෙනියන්න හදනකොට ඳොඳොල් වගයකුත් තියනවා, ඇන්ටිත් දුවලා ඇවිත් "දිනූ.... ඔය ඳොඳොල් ටිකත් ගෙනියන්න ඔයාලගේ ගමේ ඳොඳොල් ඔය අළුතෙන් ආපු නංගී ගෙනාවේ" කියලා කිව්වා. කෑමක් කිව්වොත් ඉතින් බෝඩිම් කාරයෝ මැරෙන්නේ නැති ටික විතරනේ. (සමහර වෙලාවට මරාගන්නත් යනවා) මමත් ඔය ටික ගන්න ආපහු එනවා කියලා හිතාගෙන තේ ටික උඩට ගෙනිහින් දීලා ආපහු පල්ලෙහාට ආවා. ඔන්න එතකොට තමයි ඇන්ටි "දුලාජී මෙහෙට එන්නකෝ මේ ඔයාලගේ ගමේ අයියා කෙනෙක්" කියලා කෑගැහුවේ. මමත් ඉතින් අපේ ගමේ කිව්වම ඳොඳොල් වගේම ඇති කියලා හිතාගෙන පොඩ්ඩක් වෙලා බලන් හිටියා.. (මේක අගෞරවයක් එහෙම නෙමෙයි කළු උනත් එයාල දැකුම් කළුයි.)
ක්.. ක්. කව්ද ඇන්ටී? ලැජ්ජාව බය එක්ක මිශ්‍ර උන ඒ වචන ටික මට තවම මතකයි. එහෙම කියලත් විනාඩියකට විතර පස්සේ කාමරෙන් එලියට ආවා කෙල්ලෙක් මම හරියට දැක්කේ නෑ ඒ වෙලාවේ. මොකද ඳොඳොල් තමයි මට ඒ වෙලාවේ වැදගත් උනේ. නමුත් මට නිමේශයකට ඒ මූණ දැක්කට පස්සේ ඇතිඋන හැඟීම් වචන වලින් කියන්න තරම් ලස්සන වචන ඒ දවස් වල තිබුනත් ඒ වචන අද වෙනකොට නැති වෙලා. ඒකට හේතුවත් ඔය දුලාජිම තමයි. ඉතින් මම වශී උනා කිව්වොත් හරියටම හරි නැති උනත් තරමක් දුරට හරි ඒකට ගැලපෙන්නේ ඒ වචනෙම තමයි.


මගේ සිහින දුලාජී..
   දැකපු ගමන් ආයෙ හැරිල බලන්න තරම් ලස්සන වගේම අහිංසක පෙනුමක්. පොඩි දේකටත් අඩන හරිම බොලඳ හිතක්. එකපාරක් බැලුවහම හදවත හිරිවට්ටන හිනාවක්. ඉගෙන ගන්න පුදුම උනන්දුවක් කැපවීමක් තියන් සුරංගනාවියක් තමයි දුලාජී කියන්නේ.  
ඉතින් මමත් එයාට පංති ඉවර වෙන වෙලාවට ඒ පැත්තේ යන්න. ජීවිතේට රෑට දත් මදින්නේ නැති මම රෑට දුලාජි එන වෙලාවර දත් මදින්න එහෙමත් පටන් ගත්තා.
කොහොම නමුත් ඔය විදිහට දුලාජි දැනගත්තා මම එයාට තරමක් දුරට කැමති කියන එක. එයා අකමැත්තක් පෙන්නුවෙත් නෑ.
ඉතිං ඔහොම යනකොට එක දවසක් ඇන්ටිලා කොහෙද ගමනක් ගියා, මට කියලා ගියේ දි.... අද රෑට පාන් ගේන්න මම කරියක් හදලා යන්නම් කියලා. එතකොටම තමයි මට මතක් උනේ දුලාජී නංගීත් පංති ගියා කියලා. ඒ කියන්නේ දැන්මම ගියොත් මට දුලාජී නංගිත් එක්කම එන්න පුලුවන් කියලා හිතාගෙන මම රත්නායක බේකර්ස් එකට ගිහින් දැන් බලන් ඉන්නවා දුලා එනකම්. ඔන්න එතකොට තමයි මගේ ඉස්කෝලේ යාළුවෝ සෙට් එකක් ආවේ. කාලකණ්ණි රැල මගේ ප්ලෑන් එක කන්නයි යන්නේ.. ඔන්න එතකොටම දුලාත් ඈතින් එනවා දැක්ක නිසා මම යාළුවෝ ටිකව ශේෆ් කරලා පාන් ටික අරගෙන දුලාත් එක්ක බෝඩිමට එන්න පිටත් උනා.
ඔහොම ටික දුරක් එනකොට මගේ යාළුවෝ පිටි පස්සේන් ඇවිත් කෑගහන්න ගත්තා, "මෙන්න මුන් දෙන්නා ළමයින්ට කන්න පාන් අරන් යනෝ" කියලා,
ඕක මට ඒ තරම් ගානක් නැති උනාට දුලාට ගොඩාක් අවුල් වගේ මට තේරුනා. කොහොම උනත් ඔය සිද්දිය අපේ ඇන්ටිගේ කනටත් ගිහින් තිබ්බා.


ඇන්ටිගේ කතාව, සිහිනය සහ යථාර්තය...
        දවස් 3කට පස්සේ නිවාඩු දවසක ඇන්ටි මට කතා කළා. ඊට පස්සේ දිග...... කතාන්දරයක්ම කිව්වා. මම ඔය ටික විශ්වාස කලේ නෑ. ඇන්ටි කියපු කතාවේ එක තැනකවත් දුලාගේ හොදක් නම් තිබ්බේ නෑ. ඒ උනාට මම එක දශමයක් වත් ඒ කතාව විශ්වාස කලේ නෑ. නමුත් ඇන්ටි එදා මට කොල්ලෙකුගේ නමක් කිව්වා. මට ඒක මතකයේ හොදට තිබුනේ ඉරිසියාවකුත් එක්ක.
     කොහොමින් හරි ඉස්කෝලේ නිවාඩුවට මම ගමේ ගියා. ඒ වෙලාවේ මට හිතුනා අර කොල්ල ගැන පොඩ්ඩක් හොයලා බලන්න.. ඉතින් මම යාළුවෙකුත් එක්ක පොඩි විසිටිං පාරක් දැම්මා දුලාජි ලාගේ ගෙවල් පැත්තේ. මගේ යාළුවාගේ හොද යාළුවෙක් හිටියා ඒ පැත්තේ. අපි ඉතින් ඒ යාළුවාගේ ගෙදරට තමයි ඉස්සෙල්ලාම ගියේ.
එතනදී අහපු කතාව ඇහුවට පස්සේ මට ඇස් වලට කදුළු එන එක නවත්තගන්න බැරි උනා.
              ඒ තමයි මගේ ඇස්වල වෙන කෙනෙක් වෙනුවෙන් නැඟුණු උණුසුම්ම කදුළු බිංදු කීපය. ඒ කතාව ඇහුවට පස්සේ තමයි මට හිතුනේ කෙල්ලෙක්ට මේ තරම් චපල වෙන්න පුළුවන්ද කියලා.
දෙවියනේ ෂමිලගේ ඒ දුකට හේතුව මම කියලා එයා දන්නවනම්.. මට ආපහු ගෙදර එන්න වෙන්නේ මිනී පෙට්ටියක තමයි. ඒ උනාට මට තාම හිතා ගන්න බෑ ඒ තරම් වටින කොල්ලෙක් මොන එහෙකට අත ඇරියද කියලා මම වගේ පුහු ආටෝප කාරයෙක් නිසා..


මේක මෙගා නාට්‍යයක් කරන්න හදනවා නෙමෙයි. මම ෂමිලගේ සහ දුලාජිගේ කතාව ඊලඟ පෝස්ට් එකට දාන්නම් දැනටමත් මේක දිග වැඩි නිසා.


ප.ලි.
  කෙනෙක්ගේ ගැන අපේ හිතේ මවාගන්න රූපයම ඒ කෙනා දකින ගොඩාක් දෙනා මවා ගෙන තියන බව අපි කවදාවත් අමතක කරන්න හොඳ නෑ. ඒ කියන්නේ අපි බැලූ බැල්මට නිගමනය කරන දේවල් බොහෝ විට ඒ පුද්ගලයාගේ චිත්ත ස්වරූපය, හැසිරීම්, හැඟීම් පාලනය කරනවා. එතකොට ගොඩාක් වෙලාවට එයා ඒ විදිහේ සීමාවන් තුළම ජීවත් වෙනවා. නමුත් කවදාහරි ඒ තුළ සැඟවුන වානරයාත් එලිය එන බව අමතක කරන්න එපා...